Wie is Lou?

Een klein woordje als kennismaking. Want, Tiroir de Lou is dan ook mijn persoonlijke project. Een dromerige ziel, zacht en gelukkig verstopt zich achter dit groots creatief avontuur. 

In het echte leven ben ik journalist. Tenminste, dat was ik. Zeven jaar lang. Een jongemeisjesdroom. Niet omdat ik de wereld wou redden. Niet omdat ik het tv-journaal wou voorlezen met een trendy gestyled kapsel. Ik hou van het idee om informatie door te geven. Meer nog hou ik ervan om woorden aan elkaar te rijgen als parels aan een draad, wat afstand te nemen en kunnen zeggen dat het mooi is. Of grappig. Of opzienbarend. Als ik dan bedenk dat duizenden lezers er enkele dagen later hun oog op zullen laten vallen, en dat ik hen met een goed gekozen combinatie misschien een glimlach zal ontfutselen, dan doet me dat iets. Zo is het ook een beetje met sieraden … 

Nu ik eraan terugdenk, had ik op school al een handeltje tijdens de speeltijd. Ik verkocht mijn vriendinnen ringen van een zeldzame schoonheid, gemaakt van slitpennen, en mijn eerste liefjes kregen Braziliaanse armbandjes. Sieraden zijn gewoon mijn ding. Het is een obsessie. Een idee-fixe. In mijn ogen zijn het de snoepjes van de mode. Wanneer ik naar een film of serie kijk, luister ik niet naar wat Brenda tegen Brandon te zeggen heeft … Ik bestudeer alle bijous: haar solitair, haar creolen, haar hanger in de vorm van een scarabee. Dat deed ik als klein meisje al. Ook op straat, in winkels - zelfs bij de slager. Ik was vast een ekster in een vorig leven. Of Bonnie Parker. Alleen steel ik niets in dit leven, ik maak alles zelf!

Vijf jaar lang bleven mijn amuletten voorbehouden voor mijn vriendinnen. En voor de vriendinnen van mijn vriendinnen. In 2013 gooide ik het roer om en besloot ik zakenvrouw/edelsmid te worden, compleet met mantelpakje/schort. Een tweede grote droom van mij!

Maar wie is Lou nu eigenlijk? Lou, dat ben ik. Nu ja, alle facetten van mezelf die niet elke dag de kans krijgen om te ‘schitteren’. Alle meisjes die zich verschuilen in mij. In jullie. Als ik zes jaar was, zou je misschien over ‘een denkbeeldige vriendin’ spreken. Dat is het ook zo’n beetje (en ik weet dat ik me nu op glad ijs begeef). Je hebt de yup Lou, de topverslaggeefster die haar trein- en vliegtuigtickets bewaart, die kiezels verzamelt op haar trektochten, meter is van een kind in Benin en graag veren draagt net als de Inca’s. Je hebt de ‘dame’ Lou. Zij gaat op vrijdagavond naar een vernissage. Deftig als ze is, houdt ze van schoenen met rode zolen, grote fonkelende diamanten en handtassen die niet door de douane mogen. En dan heb je ook nog de deugniet Lou. Het kleine meisje dat nog niet helemaal volwassen is en nog altijd graag haar vingers in de pot met choco stopt. Lou is een betoverde bal met veel facetten!

En verder, in het alledaagse leven, hou ik van een mooie storm in de verte, het woord ‘vogelbekdier’ zeggen, het woord ‘lilliputter’ horen zeggen, mijn vingers in lijm dippen en die er dan weer afpulken, op keien lopen, een prop papier in het vuilnismandje gooien en goed mikken, de trein nemen en dagdromen, appelsap kopen op de markt, mijn amuletten (mijn sieraden dus), een nietszeggende sms sturen (en daarmee alles zeggen), ijs eten met een vork, de geur van haardvuur in de haren van mijn liefste, naar de Habitat gaan, Franse films, lettertjes (op een T-shirt en in mijn soep), het leven, het echte leven, en de poëzie die het nog mooier maakt!

En jij? Wie ben jij? In een ideale wereld zouden wij afspreken bij een kopje rooibosthee (een onschuldige verslaving van mij).


Lou